รักสุดจี๊ดของยัยตัวร้าย

บทนำ

“โอลีฟ’’

หาวว !! ง่วงจังเลย ! อร้ากก ~ ลืมๆ

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ โอลีฟ นะคะ อ้ะๆ บอกชื่อจริงด้วยก็ได้ ฉันมีชื่อจริงว่า นางสาว ธารธารา  ปัญญาสกุลรักษ์  ขอบอกว่าฉันสวยและรวยมาก >< !! ครอบครัวของฉันทำธุรกิจเกี่ยวกับการส่งออกเครื่องสำอาง แบรนด์ PRSIZZ ซึ่งกำลังเป็นที่นิยมไปทั่วโลก วันๆฉันมีแต่นั่งๆนอนๆและช้อปกระจาย แต่ไม่ใช่ว่าฉันไม่เรียนนะ ฉันเรียนที่ โรงเรียนนานาชาติโอเนลโจซัว (ชื่อมันแปลกๆนะว่ามั้ย) ในระดับชั้น ม.5/1 รู้มั้ยว่าฉันลืมตาขึ้นมาก็มีมแต่เงิน ! เงิน ! เงิน ! แล้วก็เงิน คิดดูละกันนะว่าชีวิตฉันแต่ละวันนี้สบายมากแค่ไหน สุขกว่านี้ไม่มีอีกแล้ววว ><

                ก๊อกๆๆๆ !! (เสียงเคาะประตู)

“โอลีฟ ! มาม๊าให้มาเรียกลงไปทานข้าว”เสียงของพี่สาวฉันตามมาติดๆหลังจากี่เคาะประตู อ้อ!ลืมฉันมีพี่สาวนะ ชื่อแม่นาง มิกเซอร์ นางสูง ยาว เข่าดี กว่าฉันตั้งเยอะ T^T แต่ไมม่ใช่ว่าฉันไม่สวยนะจ้ะ แต่ความสวยของฉันมันไม่สามารถอธิบายได้ มัน บูยูจุบุฟุบฟิบเยเย่ มากเลย (สตินางหายแล้วจ้า)

“แป๊บนึง ! ใกล้เสร็จแล้วว” ฉันตะโกนบอกพี่มิกเซอร์ผู้สูง ยาว เข่าดี (มันยังอิจไม่พอ)

“เร็วๆ ด้วย”

“มาแล้วววว”ฉันเปิดประตูแล้วยิ้มอย่างสง่าผ่าเผยให้พี่มิกเซอร์แต่นางกลับยิ้มให้ฉันแค่เจื่อนๆนั้น เอ๊ะ ! เห็น่วาฉันสวยกว่าไมได้นะยะ (ให้กำลังใจตัวเอง) งานอิจฉาต้องมาล่ะ

ฉันเดินลงจากชั้นสองของบ้านดิ่งตรงไปที่ห้องอาหารก็เจอเซอร์ไพรซ์อย่างหนักเพราะว่าคุณป๋าก็อยู่ด้วย นี่แสดงว่าท่านกลับจากอเมริกาแล้ว ปกตินานๆจะได้กลับมาบ้านครั้งนึงแต่นี่คุณป๋ามา ฉันจะทำยังไงได้ล่ะ !

“คุณป๋า !! ไอมิสยูจุ้บๆ”ฉันทักทายท่านอย่างเอาอกเอาใจ

“อ้าว..ลงมาแล้วหรอ โอลีฟ ป๋าก็มิสยูเช่นกัน”

“ป๋ามีเวลาว่างเลยได้กลับมาหาพวกเราน่ะลูก”เสียงของมาม๊าดังขึ้นขณะที่ท่านกำลังยกอาหารมาวางที่โต๊ะ

“อย่างนี้คุณป๋าต้องพาพวกเราไปเที่ยวแล้วล่ะ”ฉันบอกคุณป๋าอย่างติดตลกเพราะรู้ว่ายังไงคุณป๋าก็ไม่มีเวลาว่างพอที่จะไปเที่ยวกับพวกเราหรอก

“ป๋าไม่พาไปเที่ยวแต่จะพาไปบ้านพี่พีชแทนแล้วกัน”คุณป๋าพูดพลางยิ้มในมาดสุขุม อร้ายยย หล่อี่สุดพ่อฉ้านน

“พีช...พีชไหนคะ พีช พชร รึป่าวหนูจะขอลายเซ็น”

“พีชลูกชายคุณลุงเจ้าสัวน่ะลูก หนูจำได้รึป่าว”

“อ๋อค่ะ...ห๊ะ !! พี่พีชลูกคุณลุงเจ้าสัว ไม่เอาค่ะหนูจะไม่ไปเจอเด็ดขาด เพราะหนูก่อวีรกรรมกับเขาไว้เยอะ”

“วีรกรรมี่แกแอบเอาน้ำมันไปราดไว้บนห้องนอนเขา แล้วเขาลื่นหัวแตกเย็บไปหลายเข็ม...บลาๆๆๆ”พี่มิกเซอร์ที่นั่งอยู่เงียบๆพลางพูดขึ้นและแฉวีรกรรมของฉันต่างๆนานา ฉันก่อไว้ T^T พี่มิกเซอร์เกิดมาเพื่อฆ่าฉันจริงๆ

“พี่มิกซ์ หยุดเดี๋ยวนี้”ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคุณป๋า มาม๊า พี่มิกเซอร์ และสาวใช้อีกหลายนาง ก็เงียบสงัดลงเพราะเสียงฉัน

“ไปเรียนแล้วนะคะ คุณป๋า มาม๊า สวัสดีค่ะ”ฉันไหว้ทุกๆคนแล้วรีบไปขึ้นรถไปโรงเรียน

บนรถสปอร์ตคันหรูหราวีว่าอลังการงานสร้าง(เว่อร์ไปนะบางที)

ฉันเปิดเพลงเกาหลีบนรถ โอ้ยย ~ รู้สึกดีขึ้นจริงๆกว่าตานนั่งทานข้าวอีกนะ เอ๊ะ ! วันนี้นิตยสารเกาหลีฉบับใหม่ออกนี่หว่า ไปเหมามาแจกเพื่อนๆดีกว่าเรา

“ลุงไทคะ หลังจากที่ไปส่งลีฟที่โรงเรียน วานลุงไทช่วยไปเหมานิตยสารเกาหลีมาให้ลีฟหน่อยนะคะ เอาทุกฉบับเลย อย่าให้เหลือแม้แต่ฉบับเดียว”ฉันบอกลุงไทคนขับรถที่บ้าน พลางยื่นนิตยสารตัวอย่างพร้อมเงินแบงค์พันอีกห้าแบงค์

“ครับผม แล้วคุณหนูจะซื้อไปทำไมเยอะแยะล่ะครับ”

“ซื้อไปแจกเพื่อนๆทีค่เป็นติ่งเกาหลีน่ะค่ะ”ฉันบอกแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ><

ณ โรงเรียนนานาชาติโอเนลโจซัว 09.00 น. ณ ห้องเรียน ม.5/1

“ไฮ ! คริสตัล ซันนี่”ฉันทักทายเพื่อนรักทั้งสองคน

“วันนี้ยูมาสายมากเลยนะโอลีฟ” คริสตัลพูดพร้อมกันกับซันนี่ นี่นางสองคนคงนัดคำพูดกันไว้แน่ๆ เวลาเจอฉันถึงได้พูดแบบนี้น่ะ

“ก็ไอไปเหมานิตยสารเกาหลีมาให้พวกยูน่ะเลยช้านิดหน่อย”

วันนี้ฉันนั่งม์มอยกับเพื่อนเลิฟทั้งสองไปเรื่อยๆดีนะที่วันนี้มีกิจกรรมคาบเช้าเลยไม่ได้เรียน มีเรียนอีกที่ก็คาบบ่ายนุ่นแหละ ><

19:00 น. ที่ห้องนอนแสนสุขของโอลีฟ

ติ๊ง ~ (ไลน์)

Runway-run : สวัสดีครับน้องโอลีฟ

Olivekorea : ...บลาๆๆๆ

ฉันคุยกับเขาเรื่อยๆ แต่ก็สนุกมากๆ พบว่าเขาคือ พี่รันเวย์ ม.6/1 เป็นประธานนักเรียน แต่ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยอ่ะ แหงสิฉันเคยสนใจเกี่ยวกับสภานักเรียนที่ไหนล่ะ วันๆเอาแต่นั่งอ่านนิตยสารเกาหลีสุดไฮโซอยู่อ่ะดิ แต่พี่เขาก็หล่อดีนะ ว่าแต่ทักไลน์ดิฉันมานี่มีอะไรแอบแฝงอยู่อ่ะป่าวจ๊าาาาา คิคิ

1 สัปดาห์ต่อมา เวลา 09:40 น. ณ โรงเรียนนานาชาติโอเนลโจซัว

ว้ายยยย ! สายแล้ววว ป่านมิสซาร่าคงสอนเพื่อนๆได้เยอะแล้วล่ะ ประเด็นคือฉันเข้าเรียนสายมากๆ สภาพตอนนี้ฉันเหมือนยัยบ้าหน้าสวยที่วิ่งชนคนอื่นไปทั่ว ขณะที่ฉันกำลังวิ่งเข้าไปในห้องเรียนฉันดันเดินชนใครคนนึง ทำให้สิ่งของที่อยู๋ในมือตกหล่นกระจายเต็มพื้นเลยยย

“โอ้ยยยยยย”

“ขอโทษครับ”

พอฉันเงยหน้าขึ้นเท่านั้นแหละก็พบว่าเขาคือ รันเวย์นั่นเอง ว่าแต่เขามาทำอะไรที่ตึก ม.5 กันแน่นะอยากรู้จริงๆแต่ตัวจริงเขาหน้าตาดีกว่าในรูปอีกนะ แต่นาทีนี้ฉันต้องรีบเข้าเรียนแล้วเสียเวลามามากพอแล้ว

“เดี๋ยวพี่ช่วยครับ”

“ค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ”

พอเก็บข้าวของที่หล่นเสร็จแล้วฉันก็รีบเดินเข้าห้องเรียนทันที เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ฉันเห็นเขายิ้มแล้วหน้าแดงด้วยแหละ ><